Γράφει ο Λαέρτης Βεργής
Πηγή: winemagazine.gr

Το Οινοποιείο Παπαγιαννάκος, στο Μαρκόπουλο της Αττικής, δεν είναι ούτε το Μεγάλο Μανχάταν ούτε το κοσμοπολίτικο Chelsea. Είναι ένας τόπος όπου το φως πέφτει διαφορετικά πάνω στους αμπελώνες και η ιστορία έχει βάρος. Μέσα σε αυτό το σφιχτό, σχεδόν εσωστρεφές σκηνικό, ο οίκος
 επιχειρεί κάτι που πολλοί θεωρούσαν ανέκδοτο: τη γέννηση μιας οργανωμένης δευτερογενούς αγοράς για το ελληνικό κρασί, εντάσσοντάς το στη διεθνή κατηγορία των συλλεκτικών.

Είναι μια υπόθεση που ελκύει την αίσθηση του επιζώντος – ενός αρχέτυπου που ο χρονικογράφος της Νέας Δημοσιογραφίας συχνά αναζητά στα πορτρέτα του, αλλά εδώ βρίσκει σάρκα και οστά σε φιάλες. Η ένταση είναι απτή: οι 19 οινοποιοί από κάθε γωνιά της Ελλάδας προσφέρουν 127 ετικέτες, συμπεριλαμβανομένων φιαλών που ξεπερνούν τα 20 και σε κάποιες περιπτώσεις τα 30 χρόνια ζωής. Είναι σαν να αρνούνται να γίνουν απλές ιστορικές υποσημειώσεις, απαιτώντας τη θέση τους στο τραπέζι του παγκόσμιου διαλόγου.

Ο Ανδρέας Βέργος, Managing Director του Οίκου, εκφράζει αυτή την ένταση με μια δημοσιογραφική αμεσότητα που θα ζήλευε κανείς: «Πιστεύουμε ότι ήρθε η στιγμή τα σπουδαία ελληνικά κρασιά να αποκτήσουν τη δική τους θέση σε μια οργανωμένη, διαφανή και εξωστρεφή δευτερογενή αγορά, όπως ακριβώς συμβαίνει διεθνώς με την κατηγορία “fine & collectible wines”». Η δήλωσή του δεν είναι μόνο μια ανακοίνωση, είναι μια πρόσκληση για μάχη.

Στο κέντρο αυτού του αφηγήματος, βρίσκονται οι φιάλες οι ίδιες. Ανάμεσά τους, εκείνες οι σπάνιες ετικέτες, οι τριαντάχρονες, οι μεγάλες, βαριές φιάλες των 6 και 9 λίτρων. Εδώ, η αντικειμενική δημοσιογραφική καταγραφή πρέπει να υποχωρήσει για να δώσει χώρο στην αισθητηριακή μνήμη της γαστρονομικής συγγραφέως.

Το να τις κοιτάς είναι σαν να ανακαλύπτεις ένα παλιό, οικογενειακό μυστικό. Κάθε φελλός που κρατά τη σκόνη των δεκαετιών είναι μια σιωπηλή γέφυρα ανάμεσα στις γενιές. Δεν είναι απλώς κρασί. Είναι μια συμπυκνωμένη, σπαρακτική μνήμη που περιμένει να αναπνεύσει.

Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί αυτές τις ετικέτες παρά ως κάτι τραγανό και ζωντανό στη μύτη στην αρχή, που όμως διαλύεται σε μια γεύση οικειότητας και παρηγοριάς μόλις το δοκιμάσεις. Φαντάσου το βαθύ πορφυρό, σχεδόν μαύρο χρώμα, να αφήνει πίσω του το αχνό, παραμένον άρωμα από άνθη και ξεχασμένη βροχή. Στην πρώτη γουλιά, η γεύση είναι η σιωπηλή γλώσσα της μνήμης, φέρνοντας στον νου εκείνα τα πρόσωπα και τις στιγμές που νόμιζες πως είχες ξεχάσει. Δεν είναι απλώς ένα τεχνικά άρτιο κρασί· είναι ένα μπαλέτο του αέρα στο στόμα, μια μικρή πράξη καθησυχασμού και φροντίδας που γίνεται λογοτεχνία.

Ο κατάλογος της δημοπρασίας, επιμελημένος από τον κριτικό κρασιού και συγγραφέα Γιάννο Κωνσταντίνου —έναν αληθινό μελετητή του είδους με 13 βιβλία και βραβεύσεις— λειτουργεί ως το ευαγγέλιο αυτής της νέας αρχής. Η παρουσία του προσδίδει κύρος και ιστορικό βάρος, υπενθυμίζοντας πως η κίνηση αυτή έχει τις ρίζες της σε μια βαθιά, συσσωρευμένη γνώση.

Η δημοπρασία της Κυριακής 14 Δεκεμβρίου, είτε την παρακολουθήσει κανείς από κοντά στο οινοποιείο, είτε μέσω γραπτής προσφοράς, είτε διαδικτυακά, δεν αφορά απλώς την αγορά. Αφορά τη μαρτυρία: τη στιγμή που ο ελληνικός οινοποιητικός κόσμος αφήνει πίσω του τις σκιές της τοπικής φήμης και διεκδικεί τη θέση του κάτω από το φως. Το Μαρκόπουλο, για μια μέρα, γίνεται το κέντρο ενός παγκόσμιου διαλόγου. Αυτή η αντοχή, αυτή η επιμονή, είναι η πραγματική «καρδιά» της ιστορίας.

Γράφει ο Λαέρτης Βεργής
Πηγή: winemagazine.gr